Właściwie nie wiem którą opcję wybrać. Lekarz mówił, że nie mogą teraz robić USG, ale ciąża może być na 50%. Wiem że to nie duża szansa, ale i tak stres jest. Cieszyłbym się, gdyby to było moje dziecko, ale niestety na to nie ma w ogóle szans.
Moja głowa po raz kolejny opadła bezwładnie.
- Pójdź może na świeże powietrze na chwilę, napij się czegoś, to ci dobrze zrobi. - powiedziała cicho Jane.
- Muszę przy niej siedzieć. - odpowiedziałem uparcie.
- 10 minut cię nie zbawi. - przekonywała.
Głęboko wciągnąłem powietrze.
- Zaraz wracam. - odparłem podrywając się z krzesła.
Poszedłem do bufetu po kawę, i wyszedłem przed szpital. Wieczorne powietrze orzeźwiało trochę umysł.
Jeszcze tydzień temu nie pomyślałbym że może mi tak na kimś zależeć. Za tydzień wyjeżdżam na długo. Kilka koncertów, jeżdżenie po Ameryce, a co wtedy z nią będzie...jeśli przeżyje w ogóle...
Wolnym krokiem wróciłem do szpitala. W korytarzu od sali Gabby zauważyłem sylwetkę Jane.
Gdy podszedłem bliżej, zobaczyłem że ona płacze.
- Co jest? - spytałem przerażony myśląc już o najgorszym.
- Ona...się wybudziła...ale coś jest nie tak.... - powiedziała cicho.
Mój oddech przyśpieszył.
- Nie...nie...nie..nie...nie...nie... - nie chciałem uwierzyć...
Chyba pół godziny później z sali wyszło chyba z 6 lekarzy.
Razem z Jane poderwaliśmy się z krzeseł.
- Co z nią? - spytałem powstrzymując łzy.
Ciężko westchnął .
- Pani może do niej wejść. Ale pana poproszę ze mną. - odrzekł.
- Lepiej z nią? - spytała z nadzieja Jane.
- Nie powiedział bym. - odparł przygnębiony.
Jane's pov
Odeszli. Zbliżyłam się do drzwi, i nie pewnie je otworzyłam. Jaki widok zastanę? Czy w ogóle Gabby wie, że to może być ciąża? Pamiętam jak wiele razy mówiła że nie chce mieć nigdy dzieci...
Powoli weszłam do sali.
- Gabby... - powiedziałam cicho.
Głowę opierała na ramieniu. Nadal była blada jak ściana, i widać że bardzo słaba.
- Jane... - lekko się uśmiechnęła.
- Jak się czujesz? - spytałam głaszcząc delikatnie jej ramię.
- Z trudem...się ruszam, czuję się..źle. - wyjąkała.
- Nawet nie wiesz, jak my to przeżywaliśmy! Dla nas to taka ulga, że się wybudziłaś! - powiedziałam ocierając łzę. Łzę szczęścia. Mam dreszcze na myśl, że mogło by być inaczej...
- My...Nas? Alice tu jest? - spytała słabo.
- Alice była, ale mała zachorowała. Harry. On siedział tu przy tobie przez równe 36 godzin. Nie dawno wyszedł na chwilę na kawę, i tak musiałam go wręcz wywalać z sali. - zaśmiałam się.
Pokochał ją tak mocno, tylko przez tydzień...
- On... - spojrzała się w sufit, jak by mocno się nad czymś zastanawiała.
- Teraz lekarz poprosił go na rozmowę. On Cię kocha. - powiedziałam.
- Jak mógłby mnie pokochać przez tydzień? - stwierdziła krytycznie.
- A masz inne wytłumaczenie, dla czego tu siedział, i nawet koncert odwołał? - zaśmiałam się.
I w tej chwili wszedł do sali Harry. Nie wyglądał najlepiej. Wymięta koszula powiewała na umięśnionym ciele, włosy miał rozczochrane. W oczach było zmęczenie, malujące się na twarzy. Jednak na widok Gabby zaświeciły się. Stanął po drugiej stronie łóżka i delikatnie chwycił jej rękę. Spojrzała się na niego. W jego oczach było widać łzy. Uśmiechał się lekko. Na policzkach wydatne były te jego dwa urocze dołeczki.
- To ja was może zostawię. - powiedziałam wychodząc za drzwi.
Gabrielle's pov
Mimo że byłam słaba, i nie do końca kojarzyłam jeszcze fakty, gdy do sali wszedł Harry ja...poczułam się inaczej. Moje serce zaczęło szybciej bić, a gdy chwycił moją rękę ogarnęły mnie dreszcze.
Gdy Jane wyszła, usiadł na łóżku i delikatnie zaczął całować skórę mojej dłoni.
- Harry....siedziałeś tu...przez cały czas? - szepnęłam nadal z trudem wymawiając choćby jedno słowo.
- Tak. - odpowiedział swoim głębokim, zachrypniętym od płaczu głosem.
- Ale...dla czego? - nie rozumiałam już nic.
- Przecież jesteśmy razem. Kocham Cię. Wiem że to dziwnie brzmi, bo jesteśmy ze sobą tydzień. Ale ja wiem. Wiem, że Cię kocham. - szepnął.
Po policzku spłynęła mi łza. Harry szybko ją otarł i pochylił się nade mną.
- Zarazisz się..nie wiem czym co prawda.. - zaśmiałam się.
- Anoreksją chyba. - powiedział .
Już miał zacząć mnie całować, ale mu przerwałam.
- A..Anoreksją? - spytałam wystraszona.
Zaczął głaskać moje włosy.
- Tak kochanie. Mówiłem Ci to wcześniej. Teraz będziesz musiała jeść co najmniej 3 posiłki dziennie, i twój chłopak tego dopilnuje. - powiedział łagodnie.
- 3?! To za dużo....będę gruba! Nadal jestem, a co potem? - spytałam zrozpaczona.
- Przestaniesz wreszcie tak mówić? Jesteś potwornie chuda. Ja już się tobą zajmę. - powiedział muskając delikatnie moje usta.
- Harry, ktoś zobaczy... - odparłam słabo.
- Nic mnie to nie obchodzi. Dla mnie jesteś najpiękniejsza . - szepnął.
Nikt mi tak nigdy nie mówił, nikt nigdy się o mnie nie troszczył. Nienawidziłam go kiedyś....moje oczy były wtedy zaślepione opiniami Anty-fanów...
- Nad czym ty tak myślisz? - zaśmiał się.
- Bo nadal nie mogę pojąć, dla czego nagle spotkało mnie takie szczęście. Z dnia na dzień...- powiedziałam cicho.
- Przez całe życie miałaś pod górkę. Pora żebyś była szczęśliwa. - odrzekł.
Uśmiechnęłam się.
- Możesz coś dla mnie zrobić? - spytałam.
- Dla ciebie wszystko księżniczko. - odpowiedział.
- Jesteś pewnie zmęczony...idź do domu... - szepnęłam.
- Nie zostawię cię. - wymruczał.
- Ja sobie poradzę, a przecież ty musisz się porządnie wyspać. - nalegałam.
- Wolę spać z tobą. - uśmiechnął się zawadiacko.
- Harry...widzę że ledwo trzymasz się na nogach. - powiedziałam.
- Niee... - z jego ust wydarło się głebokie ziewnięcie, którego mimo starań nie powstrzymał.
Zaśmiałam się.
- Idź, kocham cie.
- Wracam rano. Jesteś moja. - cmoknął mnie w usta. Stanął jeszcze w drzwiach.
Boże, jaki on był przystojny!
Uśmiechnął się, pomachał jeszcze ręką na pożegnanie i wyszedł.
Boski"!
OdpowiedzUsuń